Zoals vaker gezegd: ik kom nogal eens ergens. En in de misschien wel honderd projecten en klanten waar ik de afgelopen decennia heb gewerkt zie ik mensen falen en mensen boven zichzelf uitstijgen. Dit intrigeert mij al jaren: waarom is een goede IT-er binnen het ene project succesvol, maar krijgt hij in het andere project niks voor elkaar.
En dit geldt natuurlijk ook voor mijzelf. Ik merk dat ik niet altijd even effectief ben. En dit lijkt los te staan van de inhoud van het project. Ik heb wel eens een project gedaan waarin ik als adviseur en architect midden in mijn inhoudelijke comfortzone zat. Iets met Cloud en werkplekken enzo. En toch had ik het gevoel dat ik niet maximaal presteerde. De producten die ik leverde waren niet zo goed als ik van mijzelf gewend ben en ik vond het werken in dit project gewoon niet leuk.
Dat vond ik raar, want inhoudelijk was het project superinteressant en leerzaam. En omdat ik altijd leuk werk wil en het gevoel wil hebben dat ik het beste werk lever dat ik kan ben ik daar natuurlijk flink op aan het analyseren geslagen.
Waren het de mensen waar ik mee werkte, lag het aan de organisatie, de werkplek, de stad of zat ik zelf in een dipje en was ik niet zo energiek als anders?
Ik kwam er snel achter dat het niet aan de mensen lag waar ik mee werkte. Natuurlijk zit er in elk project wel iemand waar je geen fan van bent (of zij niet van jou), maar daar tegenover zijn er altijd genoeg waar het wel leuk werken mee is. Dus dat was het niet.
De organisatie was het ook niet. Natuurlijk heeft elke soort business wel een beetje een eigen sfeer en voelt werken voor een energieke startup anders dan voor een grote overheid. Maar uiteindelijk gaat het toch om de mensen waar je mee werkt. (En dat brengt ons weer bij het vorige punt).
Locatie kon het ook niet zijn, een goed parkeerbaar en gezellig centrum in een middelgrote stad. Kan niet veel mis mee zijn. En mijn werkplek was ook prima, bijna net zo’n fijn zit-sta bureau als in mijn thuiskantoor.
Hmmm, vreemd. Wat was het?
Aan het einde van het deductieproces en na een grondige analyse van mijn eigen gevoel merkte ik dat ik mij niet vrij voelde. Ik voelde mij niet vrij om te zeggen wat ik dacht. Ik voelde mij niet veilig om tijdens meetings wilde ideeën te roepen die misschien stom maar soms ook baanbrekend kunnen zijn. Ik voelde mij niet vrij om te werken zoals ik het liefste doe: in de vrije ruimte, ideeën sparren met collega’s, mijn creatieve breintje gebruiken om problemen op te lossen en out of the box te denken om dingen beter te maken.
En dit was voor mij gerelateerd aan de managementstijl binnen het project. Deze was directief, taakgericht en gedetailleerd. En hoewel ik merkte dat sommige collega’s dit prettig vonden, een overduidelijke omschrijving van hoe en wanneer een bepaalde taak precies klaar moet zijn, merkte ik dat ik daar minder goed op reageer. Ik heb de vrije ruimte nodig om creatief te denken en tot mooie oplossingen te komen. Geeft mij een wit blaadje en een probleem en ik verzin een mooie oplossing. Maar als de manager/projectleider/lead architect mij opdraagt dat ik in een rapportje van maximaal 1000 woorden, in Comic sans op moet schrijven dat we met een blauw balletje het groene probleem oplossen dan gaat het mis. Het is dan alsof mijn hersens stoppen met werken. Het lijkt alsof ze niet om kunnen gaan met dat benauwde kamertje waarin een ander mij een strak afgekaderde opdracht geeft. Bzzzztt.. Kortsluiting en dan niets meer.
Toen ik er achter kwam wat de oorzaak van mijn gebrek aan plezier was en merkte dat ik deze oorzaak niet weg kon nemen, dat is alvast stof voor een nieuwe blog, heb ik in overleg met de klant besloten om het project te verlaten. Toen merkte ik ook pas hoe verstikkend dit project voor mij was geweest. Na deze beslissing was het echt alsof de mist optrok en ik weer lucht en energie kreeg.
Oorzaak gevonden in ieder geval.
Wat heb ik hiervan geleerd (en jij misschien als geachte lezer ook wel):
- Als ik mij gemicromanaged voel zal ik hierover heel snel aan de bel trekken. Misschien is dit op te lossen en is de manager zich er helemaal niet van bewust;
- Als het niet op te lossen is, dan moeten we er helaas maar mee stoppen. Ik heb liever geen klus en wel lucht dan een betaalde klus waar ik niet blij van wordt en geen goede kwaliteit lever;
- Als ik zelf een team aanstuur, meestal detail technici in de ontwerpfase van een oplossing, dan moet ik er beter op letten wie de ruimte nodig heeft en wie graag een duidelijke taak voorgeschoteld krijgt.
Dus eind goed, al goed. Het was een leerzaam project en ondertussen heb ik alweer mooie nieuwe klussen waarbij ik alle ruimte heb om als architect en adviseur verschillende projecten zo goed mogelijk te ondersteunen en verder te helpen. Op een vrije en creatieve manier, want dat is voor iedereen het beste.
Comments are closed.