Ik heb altijd makkelijk blogjes geschreven. Ik kon mij een onderwerp voorstellen en daar altijd wel iets over schrijven vanuit mijn perspectief als IT-er/mens.
En toen kwam de “Corona thuiswerk stimulans”. Toen ik vanaf ergens in maart mijn werkzaamheden vanuit huis mocht gaan doen, wat overigens prima gaat zoals we ondertussen allemaal geleerd hebben, verwachtte ik een stortvloed aan inspiratie en blogjes. Simpelweg omdat er meer tijd voor was. Nu ik bijna volledig thuiswerk heb ik 2 uur per dag ‘over’ die ik niet kwijt ben aan woon-werk verkeer.
Nou die twee uur verwachte ik een soort van evenredig te kunnen verdelen tussen: het maken van muziek (c.q. het betere leren beheersen van mijn basgitaar en aanverwante muziektheorie). Dit gaat prima.
Verder wat meer tijd om te filosoferen/mediteren/na te denken; dit gaat ook prima. Net zoals wat meer sporten. De Corona kilo’s zijn mij vreemd. Ik ben klaar voor het strand.
En natuurlijk zouden deze activiteiten tot een golf van inspiratie leiden en vervolgens tot vele literaire hoogstandjes waar ik mijn lezers tot dan toe minimaal maandelijks mee vermaakte.
En niets blijkt minder waar. Het musiceren/filosoferen/mediteren en sporten gaat als een malle. Maar blogjes? Geen idee. Er kwam de afgelopen maanden gewoon niets. Een paar halfslachtige pogingen gedaan die echt nergens op sloegen.
Raar. Tijd genoeg, vers van lichaam en geest en toch… niets.
En volgens mij komt dat door jullie. Jullie: de andere mensen. Al die geinige, vage, aardige, chagrijnige, relaxte, gestreste en inspirerende mensen die ik normaal om mij heen heb. Ik denk dat jullie mij aanjagen. Ik denk uiteindelijk dat ik toch de input van jullie nodig heb om ook mijn ‘eigen’ ideeën te vormen. Ik denk dat we elkaar aanjagen en beter maken. Niet altijd bewust, maar ik denk dat wel elkaar toch nodig hebben.
Weet ik dit zeker? Nee, echt niet. Maar ik hoop dat ik het snel uit kan vinden. Mocht er drie maanden na dit blogje nog geen opvolger zijn dan hebben we ofwel nog steeds geen uitweg uit de isolatie, of ik had gewoon ongelijk.
We zullen zien.
Tot dan: laten we doen alsof we elkaar nodig hebben en een beetje voor elkaar blijven zorgen.
Take care.
Comments are closed.