In het ‘Stanford Marshmallow Experiment’ wordt een kind in een ruimte met een snoepje gezet. Die mag hij pakken. Of nog even wachten. Dan krijgt hij er twee. Wat zou jij doen en wat is de relatie met IT?
Deze test doet mij denken aan een situatie van een tijdje terug waarbij een organisatie een applicatie-monitoring wens had. De manager van de afdeling wilde met stoom en kokend water een monitoring tool kopen en inrichten zodat ze snel een beeld zouden krijgen van de applicatieprestaties. Een andere kracht, laten we deze ‘ik ‘noemen, wilde eerst een ‘juist voldoende’ onderzoek naar de geschiktheid van de applicatie, de manier waarop we ‘m in zouden richten en beschrijven hoe gebruikers getraind zouden worden.
Dit zodat we het de eerste keer goed zouden doen. Ik zag behoorlijke risico’s in het ontbreken van specifieke eisen, het gebrek aan een design, ontbrekende gebruikerskennis en slecht inzicht in de baten/kosten op de wat langere termijn. Daarbij was ik van mening dat we met de bestaande tools ook wel, net voldoende, informatie over de opslag konden vergaren. Dat kostte iets meer moeite en gaf dan dan niet zo’n mooi dashboards met lijntjes en grafieken in primaire kleuren, maar we liepen verder geen grote risico’s. En ondertussen konden we dan werken aan de productselectie voor precies de juiste monitoringtool voor onze eisen.
Dit bleek een lastige strijd: korte termijn mogelijke winst met grote risico’s, of langere termijn winst waar we zeker konden zijn.
Lijkt een beetje op die president (pick one) die een Covid-vaccin door probeert te duwen zonder fatsoenlijke tests. Maar dat geheel terzijde.
Dus hoe kwamen we hier nou uit? Als je naar het originele experiment kijkt zie je dat er geen echte oplossing is: het kan allebei. Het ene is niet beter dan het andere*. Nou ja, dat is het misschien wel, maar dat weet je pas achteraf.
De les die ik uit het experiment heb gehaald is dat ik graag wat langer nadenk. Ik zou een manier proberen te vinden om zowel dat eerste snoepje als de beloofde latere twee snoepjes te bemachtigen. Dus: zowel de voordelen van de lange termijn en de voordelen voor de korte proberen te combineren.
In het geval van de monitoring tool zou dat kunnen betekenen dat we misschien toch een nieuwe tool implementeren met bepaalde voordelen, maar één die dan niet zo kostbaar is of zo’n grote backend vereist met alle risico’s van dien. En dan over een jaar of twee nog maar eens kijken. Dan weet je ook beter wat je precies van de tool verlangd, dan weet je ook wanneer je een design en training kan plannen en kan je in alle rust de juiste tool kiezen.
Is dat wat?
Wat zou jij doen?
*Dit is niet helemaal waar: in een opvolgende studie blijkt dat de geduldige kinderen later een beter leven hebben volgens de SAT-normering. Dus goed nadenken is beter op lange termijn, maar helpt je misschien niet met je korte termijn monitoring eisen…
Comments are closed.